Het is zondagmiddag en de omgeving van Avenida Manaus Moderna aan de oever van de Rio Negro is bijna uitgestorven, als iemand mijn naam roept. Het is mijn oude naam, de naam die in Manaus niemand kent. Ik kijk om en daar staat Hildo Tikuna, met zijn vrouw Carmen en Geferson, een van hun zonen. De verbazing gaat over in blije verrassing. Zolang, vele jaren, hebben wij elkaar niet meer gezien. De laatste keer was in Enepü, een kleine inheemse gemeenschap in het regenwoud dichtbij de grens met Colombia waar Hildo en zijn familie een teruggetrokken leven leidden. Hildo is in Manaus, omdat hij ziekenhuiszorg nodig heeft. Een bloedziekte. Wij praten, over de Tikuna en over Enepü, waar Hildo’s verwanten nog altijd wonen, en over Pedro Inácio Pinheiro, zijn schoonvader, die een belangrijke rol speelde bij de bevrijding van het Tikuna-volk van de onderdrukking door kolonisten en bij het terugkrijgen van hun landrechten.
Dan lopen wij naar de rivier die in ons leven zo’n belangrijke rol speelt en kijken naar de andere kant, waar het regenwoud ligt, en onze herinneringen.