Manaus, oktober 2022

De Braziliaanse Amazonestad Manaus werd de afgelopen paar jaar hard geraakt door Covid-19. Velen herinneren zich nog de televisiebeelden van mensen die wanhopig op zoek gingen naar zuurstof voor hun zieke familieleden, de online oproepen van zorgmedewerkers die de wereld om hulp smeekten, de foto’s van massagraven. Ook ik verloor als gevolg van de pandemie in Manaus vrienden en bekenden.

Ik ben, na een afwezigheid van drieënhalf jaar, terug in de Amazone, in Manaus, in Manaus Moderna. De grote bedrijvigheid van weleer ontbreekt. De plek oogt zo mogelijk nog havelozer dan de laatste keer dat ik hier was. Een van de stalen trappen naar de rivier is in het midden afgebroken en hangt er als een surrealistische sculptuur bij. Hetzelfde voor een van de drijvende kades die, door de boeggolf van een passerend schip overspoeld, als een reusachtige, naar adem happende vis zieltogend op de rivierbank ligt.

Veel mensen die ik kende, ontbreken, met name ouderen. Die zijn, hoop ik, met pensioen. Maar er zijn er ook overleden, of door ziekte bedlegerig geworden, vertelt de enkeling die er nog wel is. De jonge lastdragers die nu in de haven werken en met vracht de trappen op en af sjouwen, en die ik niet ken, spreken veelal Spaans. Ze zijn, evenals de vooral inheemse vluchtelingen die zich in Manaus met bedelen in leven proberen te houden, meest vrouwen met kinderen, afkomstig uit Venezuela.

>>> Meer Porto Manaus Moderna (…)